Berfulogia

Meğer... Ne çabuk geçiyormuş günler. İki hafta çoktan geçmiş, bitmiş bile... "Hayat" devam ediyormuş, etmeliymiş.. Araba kornaları, ambulans sirenleri, maç tezahuratları, sevinç çığlıkları ve ardından gözyaşları, yeni doğumlar, kutlamalar, anlamsız kavgalar, gürültüler, yenilen yemekler eşliğinde edilen sohbetler, günlük yapılan rutinler... Hayat geçiyormuş işte. Ama biliyor musun, bu hayat bir tren gibi hızla, çok hızlı sarılmış bir film gibi, sanki ışık hızında geçiyor; ve ben dışarıda durmaktan, öylesine bakakalmaktan başka hiçbir şey yapamıyorum. İşin aslını söyleyeyim mi? Nereye varacağını bilmediğim o trende bedenim, dışarıda yolda ise içim var; ruhum var; kalbim var. Ruhumun etrafında sararmış, boyumu geçen otlar, içimin her yerine batıyor; öylesine acıtıyor, içim kanıyor. Bağırmak istesem de; hatta bazen bağırsam da... Ne tren durup bana bakıyor, beni bekliyor.. Ne de içindekiler beni farkediyor. Gidiyor, ve ben "durun, beni bekleyin" diyemiyorum. Sadece,...

Uzun zaman oldu yazmayalı. Neden dört senedir elime kalemi almadım; belki de beni tekrar yazmaya itecek bir sebebim olmamıştı...   Artık var. Artık birçok şey için sebebim var. Yeni bir ben olmam için, daha güçlü, daha korkusuz olmam için.. Artık o gücü göremesem de; gözlerimin ardında bir yerde, çok daha derinde hissediyorum. Kalbimde hissediyorum; her saniye, içime damla damla akıyor.. Sanki bana vasiyet bırakmış gibi; artık attığım her adımın bir amacı varmış gibi... Öyle bir etki yaratmış ki bende; o gittiği andan itibaren içim sanki onun gücüyle, onun değerleriyle, hayata karşı verdiği cevaplarıyla doldu.. Beni hazırlamış gibi sanki bugünlere...    Ben yeniden şekillenirken, bir yanım da onu çok özlüyor. Çok özlüyor... Bazen hala inanasım gelmiyor, hayatımdan çıkmadı belki ama; her istediğimde onu görememek; onunla konuşamamak... Her gece, rüyamda onu görmek için dua etmek, ve her sabah "yine göremedim; belki bu gece görürüm" diyerek uyanmak.. Koyuyor ya i...