2 ay geçti... 2 tam ay... Bekledim. Kendimi dinledim. "Geçer mi? Alışır mıyım?" dedim. Başka şeylerle ilgilendim, belki de "gittiğinin gerçeğini" unutmak, aklımdan silmek istedim... Olmadı. Yapamadım... Biliyor musun, gündüzleri bir şekilde iş yerinde seni aklıma getirmemeyi başardım; ama eve gittikten, kendimle kaldığım andan itibaren hep seninle oldum. Seni düşündüm, yaşadıklarımızı, konuşmalarımızı, kahkahalarını... Öfkelerini.. Dinlediğim her müzikte, yediğim her yemekte, izlediğim her filmde.. Hep sen oldun. Bu aralar, gençliğini, Kayseri'deki hallerini, görmemiş olsam da, gözümün önüne getirmeye çalışıyorum. Çekmece diplerinde bulduğum siyah beyaz fotoğraf karelerini birleştirip onlardan senin hikayeni yaratmaya çalışıyorum.. Çok pişmanım, keşke sana sordaydım; bana anlatsaydın hayat hikayeni, baştan sonra... Başkalarından eksik ya da fazla dinlemeseydim. Geçen gün anneme sordum; - Anne; siz İstanbul'a taşınırken sen kaç yaşındaydın?...