Berfulogia

Şöyle bir gözlerimi kapıyorum, "asıl huzur buradaymış diyorum. Gözlerimin ardındaymış. Masmavi bir deniz, boylu boyunca uzanan, kızgın güneşten kavrulmuş bir kumsal, hafif bir rüzgar, ağaçlar dansediyor benimle. Bense uzanmışım, gözlerim kamaşmış, vücudum mayışmış, kumla oynuyorum. Ona belli belirsiz şekiller veriyorum. Ayaklarım denizde. Öylesine huzurluyum. Açmıyorum gözlerimi. Çünkü biliyorum ki huzur gözlerimin ardında gizli. Bu huzuru görebiliyor musun sen de? Hissedebiliyor musun? Işte benim dünyam orada. Gizli kapının ardında. Ver ellerini; koş benimle sonsuzluğa... Deniz bizim olsun, güneş bizim olsun, ağaçlarla birlikte dansedelim. Bu bizim dünyamız olsun; kimsenin görmediği, ulaşamadığı... Gözlerimin ardında, tam da gözlerini kapattığın yerde. Orada.

Sadece bakardı. Tek söz söylemeden öylece bakardı. Içinden çok şey geçerdi, bilirdim. Soramazdım. Öyle bir bakardi ki bana, nedenini bilmediğim o hüznü paylaşırdı adeta benimle. Sessizce. Dokunurdu alnıma, kirpiklerime, burnuma, dudaklarıma. Severdi beni çok, dokunuşlarıyla. Hayallerine ortak ederdi gözlerimi; sonrasında dudaklarıma dokunur, konuşurdu onlarla uzun uzun. Sessizce. Bakamazdım gözlerine bazen, rahat rahat yaşasın, döksün içindekileri diye. Bazen gözleri yaşlanır, bana farkettirmeden silerdi. Farketmezdim. Görmezdim. Bilemezdim. Soramazdım. Söyleyemezdi. Bunun adı aşksa, bizim aşkımız böyleydi işte. Sessiz ve derinden. Ben onun gözlerindeki hüzne, mutluluğa; o, gözlerimle hüznünü, mutluluğunu paylaşmaya, aşıktık. Sessizce.